Blauwe Zones zijn gebieden in de wereld waar relatief veel mensen in goede gezondheid honderd jaar en ouder worden. In Sardinië, Griekenland, Okinawa, Costa Rica en bij Zevende-dags Adventisten in Californië is dit het geval. De Amerikaan Dan Buettner deed onderzoek naar de leefgewoonten van senioren en 100-plussers. Gezond eten (natuurlijk, vooral plantaardig en niet teveel), veel maar geen zware lichaamsbeweging, doen wat je leuk vindt, evenwicht in werk en vrije tijd, zingeving, tevredenheid, sociale contacten en af en toe een wijntje, bijdragen aan het de hoge leeftijd in combinatie met het levensgeluk van de ouderen in de Blauwe zones. Een open deur misschien. Wat daarnaast van doorslaggevend belang is, is de verbondenheid met elkaar. Familie komt op de eerste plaats. Ouderen worden gerespecteerd, maken deel uit van het gezin en wonen vaak bij hun kinderen in huis of in de buurt. Als er geen familie (meer) is, dan verenigen de inwoners van Okinawa zich in ‘moais’.
Een Moai is een groepje van vijf personen die zich voor het leven binden en ook vaak samenleven in hetzelfde huis. Ze zijn er voor elkaar en spreken elkaar daarnaast aan op ongezond of onwenselijk gedrag. Zo worden ze tot familie en hebben ze een verbinding waarin ze elkaar emotioneel, sociaal en ook financieel ondersteunen.
Zo’n traditie is natuurlijk niet zomaar van de één op andere dag van de één in de andere cultuur te plakken maar toch…. Als wij op deze manier met onze ouderen zouden omgaan en als inwonen niet kan, samenlevingsvormen zoals een ‘moai’ zouden creëren, zou dat heel moai… eh mooi zijn!